KADINLAR

Kadınlar...

Unutulmaya çalışılan kadınlar.

Korkuyla büyütülen kadınlar.

Bu toprağın sahibi iken,

kölesi olan kadınlar.

Çocuk olamayan,

12 yaşında anne olan kadınlar.

Kirli zihinlerin,

taraflı düşüncelerin esirleri olan kadınlar.

Yaşamayı ölmek,

ölümü yaşamak olarak bilen kadınlar.

Bu toprağın esir kadınları.

~~Yekbun~~

Uçabilirmiyim?

Uçabilirmiyim?
Özgürlüğe açıp kanatları mı
Bırakabilirmiyim kendi mi.
Sonsuz bir yolculuğa çıkabilirmiyim?

Bırakıp giderken bu şehri...
Son kez bakabilirmiyim?
Bırakabilirmiyim tüm bedeni mi,
sonsuzluğa.

Belki evet yapabilirim.
Özgürce açabilirim kanatlarımı.
Tek bir kez bile belki demeden,
ne olursa olsun deneyebilirim.

~Yekbun~

Bana Uçmayı Öğretebilirmisin?

Bana uçmayı öğretebilirmisin?
Kanatları mı özgürce açıp,
açık denizlerde yok olmayı öğretebilirmisin?
Görmediğim yerleri
yabancı yüzleri görmemi
sağlıya bilirmisin?

Çok mu şey istiyorum?
Ben aslında sadece biraz,
özgürlük istiyorum.
Korkusuzca çırpmak istiyorum kanatlarımı...

~Yekbun~

Kibele...

küçük bir pırlantamı kaybettim,
acı dolu bir yakarışla,
geride kalan bu boşluğu,
nasıl dolduracağız Kibele...

çığlıklarımız ölüme karşı koyamazken,
gözlerimizin önünden gitmeyen anılarla dayanmaktayız,
her yerde,adım atılan her yerde sen Kibele...
kaybedişin bu kadar keskin olucağını tahmin bile edemezdik...

Kibele,
güneşe karşı oturmayı severdin,
bizler karanlıkta ki ışığımızı seninle buluyoruz
Kibele...

yüzyıllardır alev alev yanan toprakların,
Botan'ın kadını...
kabullenmek zorunda olduğumuz,
sensizliğe ağlıyoruz...
gözyaşlarımız sensizliğe...

Huzur içinde uyu Kibele...

Mavilikler...

Kaybediyorum kendimi.

Maviliklerde kaybediyorum...

Derinlere gittikçe yok oluyorum

Sorular sordukça tükeniyorum.

Kapatıyorum gözlerimi,

bu dünyaya.

Unutmak istiyorum ama olmuyor.

Parçalayıp atmak istiyorum,

ama yapamıyorum.

Tek bir şey istiyorum,

kaybolan ruhumu...

~Yekbun~